... برای سومین بار خواب مرا تعبیر کردی ، هفته قبل از آمدنت خانه و حیاط را آب و جارو کرده بودم و انتظار تو را می کشیدم ، همانروز بعد از آمدن پدرت ، بچه های سپاه و همرزمان تو از بابلسر و جاهای دیگر آمدند و خبر زخمی شدنت را به من دادند.
اما آنها نمی دانستند که من برای مراحل سخت تری آماده شده بودم و انتظارم درباره ی عزیزترین گلم چه بود!
یادت هست آنروز در وسط اتاق درون تابوتی خوابیده بودی و من حیرت زده تو را می نگریستم ؛ گفتم: «پسر تو ، توی تابوت چه می کنی؟!»... آنروز ها در حال ساختن خانه ات بودی ، این بود که گفتم: «می بینی که کار های خانه هنوز تمام نشده ، پس چه می کنی؟!» و تو لبخند زدی و لحظه ای دیگر فهمیدم تو را فقط در رؤیا دیده ام.
به هر کجا که می رفتم تو جلوی چشمانم بودی ، عجب پریشان حال شده بودم ؛ هر کس مرا می دید دلیل ناراحتی ام را می پرسید! و من در این فکر بودم که «جواب همسر و فرزندان تو را چه بدهم؟!» در مقابل ناباوری مردم می گفتم: «می دانم که ابوالحسن نیز شهید شده»...
پسرم پرده را کنار بزن تا جمال کبریایی ات را برای آخرین بار زیارت کنم ، برخیز و ببین بر طبق وصیت تو عمل کرده ام و لباس سپاه بر تن دارم ، اسلحه ی تو را هم برداشته ام و حتی قبل از آمدنم پیش تو برای آرامش دل دیگران سخنرانی کرده ام.
پسرم ، من و تو روز های عجیبی را با هم سپری کرده ایم. خوب یادم هست که آن شب هراسان و با عجله درِ خانه را کوبیدی ، و من با احتیاط همیشگی ام که از تو آموخته بودم در را به رویت باز کردم ، کار هر شب تو همین بود ، اما من از کارهای تو سر در نمی آوردم. این بود که از تو پرس و جو کردم و تو با آن متانت دوست داشتنی ات گفتی: «اینها اعلامیه های آقاست و من باید آنها را بین مردم پخش کنم ؛ آیا می توانی مرا کمک کنی؟» گفتم: «آری» و از آنروز من نیز عضو رسمی تشکیلات شما شدم و مهمترین رسالت من محافظت از اعلامیه ها بود. خیلی تلاش می کردم که تو راضی نگهدارم ، چرا که می دانستم با چه مشقتی اعلامیه ها را به واسطه آیت الله جوادی آملی از ساری ، آمل و تهران تحویل می گیری! و من می دیدم که چقدر عاشقانه ، با آنکه خستگی رمق را زا تن تو ربوده بود وبیرون از خانه برای تو بسیار نا امن بود ؛ شبها می رفتی و اعلامیه ها را پخش می کردی ، تو و دل خسته من همیشه و هرشب با هم ، به پخش اعلامیه ها می پرداختید و جسم من در خانه خاموش می ماند که مبادا اسرار آشکار شود.
تا نیمه های شب انتظار تو را می کشیدم تا بیایی و مثل همیشه نوار سخنرانی امام (ره) را گوش کنیم. روز ها سعی می کردیم به هر بهانه ای نام امام را ببریم و از او حرف بزنیم. اما مردم حتی از آوردن نام امام هم ما را نهی می کردند و دلسوزانه نگران کشته شدن تو بودند ، اما تو خود پا به این وادی گذاشته بودی و شهادت تو برای من بسیار شیرین بود.
ابوالحسن جان! تو برای من همان کودکی هستی که هر شب قبل از خواب تأکید می کردی که برای نماز شب بیدارت کنم و تا صبح نماز شبها و جعفر طیارهایت روح مرا نوازش می دادند ، پس غریب نبود اینگونه ، عارفانه بال گشودنت و مأوا گزیدن تو در معراج خونین شهیدان... .

میخواهم برایتان از شیر زنی بگویم که با آمدنش انوار الهی را با خود برای
زمینیان به ارمغان آورد و سرود لبانش مقاومت و پاسداری بود. مادری از
قبیله زینب(سلام الله علیها) که فرزندان خود را فدای دینش کرد و همچون زینب سرو قامت ماند تا به همگان گوشزد کند که ما از هیچ چیز نمی هراسیم.

زمزمه هایی در شهر پیچیده شده بود همه جا صحبت از زنی بود که می گفتند بچه ای در شکم دارد که اذان می گوید و صدای
دلنشینی دارد. وقتی این ماجرا به گوش رضاخان رسید او احساس خطر کرد که
مبادا او کسی باشد که حکومت او را سرنگون کند از همین رو به مأمورانش
دستور داد تا آن زن را دستگیر کنند. او را در یکی از بیمارستان های خصوصی
تحت مراقبت کامل نگهداری کردند که اگر فرزندش پسر بود او و پسرش را بکشند
و اگر دختر بود آزادشان کنند. روزی از این روزها در نزدیکی سحر ناگهان به
اذن خدا نگهبانانی که جلوی اتاق آن مادر کشیک می دادند به خواب رفتند ناگهان
چند نور که میگویند فرشته بودند وارد اتاق شدند و آن فرزند را به دنیا
آوردند و اورا در پارچه سبزی پیچیدند و در کنار مادر گذاشتند و رفتند.
خواست خدا اینگونه بود که فرزند دختر بدنیا بیاید و آنها نجات یابند (گفته
می شد فرزند تا اواخر وضع حمل احتمال پسر بودن داشت) وقتی سربازان بیدار
شدند و دیدند فرزند دختر است آنها را آزاد کردند.آری خواست خدا بر این بود
تا او بماند و فرزندان صالحی (شهیدان محمد زاده) را به دنیا بیاورد تا جانشان را برای آرمان های مقدسشان فدا کنند.

وصف های کثیری از قبیل شفا دادن مریضان و مستجاب الدعوه بودن در رابطه با این مادر غیور گفته شده که در مطالب بعدی برایتان می گویم.   ادامه دارد...

(به روایت از ابوالحسن محمدزاده نوه مادر شهیدان ابوالحسن ، ابوالقاسم وهادی محمدزاده)