[گل][گل][گل]ميلادامام باقر (ع)مبارکباد[گل][گل][گل]عده اى فكر مى كردند تلاش براى معاش كه نشانه فعاليت براى زندگى بهتر است، درست نيست. محمدبن منكدر، يكى از حافظان قرآن در عصر امام باقر(ع)، ضمن تمجيد از آن حضرت مى گويد: « روزى از مدينه بيرون آمدم و در صحرا محمدبن على بن الحسين(ع) را ديدم. او در حالى كه بدنى چاق داشت در كنار دو غلام سياه كار مى كرد. پيش خود گفتم: سبحان الله! پيرمردى از قريش در چنين ساعتى از روز با اين وضع براى به دست آوردن دنيا در تلاش است. بايد او را موعظه كنم! نزد او رفته و گفتم: خداوند تو را حفظ كند. اگر در اين حالى كه هستى اجل تو برسد چه خواهى كرد؟! فرمود: «اگر در اين حالى كه هستم؛ بميرم، در حالى كه در اطاعت خدا بوده ام از دنيا رفته ام. من باكار كردنم، خود و عيالم را از محتاج بودن به تو و مردم حفظ مى كنم. وقتى از سر رسيدن اجل هراسناك خواهم بود كه اجل، مرا در حال نافرمانى خدا دريابد.» گفتم: اى فرزند رسول خدا! راست فرمودى. من مى خواستم تو را موعظه كنم كه تو مرا موعظه كردى.
امام باقر(ع) در توصيف شيعيان خود مى فرمايد: «شيعيان ما در بالاترين مراحل تقوايند. آنان از جمله تلاش كنندگان و وفاكنندگان به عهد و امانت بوده و اهل زهد و عبادت هستند. آنان در هر شبانه روز، پنجاه و يك ركعت نماز به جاى مى آورند. آنان شب ها در حال عبادت و روزها روزه اند. زكات اموال خود را مى پردازند و به حج مى روند و از تمام محرمات الهى اجتناب مى كنند» و در جاى ديگر مى فرمايند: «كسى كه در يك شهر دهها هزار نفرى با شد و پرهيز گار ترين آنها نباشد، از ما نيست.» به فرموده امام باقر(ع) يك شخص مؤمن بايد اين چهار صفت را داشته باشد: «توكل به خدا، تفويض امور به خداوند، رضا به قضاى خدا و تسليم به حكم يا مشيت خدا.»
امام باقر عليه السلام :«ايمان كسى كاملتر است كه اخلاقش بهتر باشد». در نگاه ايشان، ايمان چهار ركن و پايه دارد: «?- صبر، ?- يقين، ?- عدل، ?- جهاد» ايشان در حديثى ديگر در مورد نقش اخلاق خوش در افزايش ايمان مى فرمايند: «ايمان كسى كاملتر است كه اخلاقش بهتر باشد». در سخن از فضايل، ايشان بويژه بر صبر تكيه مى كنند كه مانع گلايه و شكايت از مردم مى شود.
