با سلام
اى باغ آرزوهاى من! مرا ببخش که آداب نجوا نمى‌دانم.

شکوه ظهور تو هنوز پرچم توفيق بر نيفراشته است و خورشيد جمالت هنوز ديباى زرين خود را بر زمستان جان ما نگسترده است، اما مهتاب انتظار در شبهاى غيبت سوسوزنان چراغ دلهاى ماست.

نام تو حلاوت هر صبح جمعه است و حديث تو ندبه آدينه ها. ديگر از خشم روزگار به مادر نمى گريزم و در نامهربانيهاى دوران، پدر را فرياد نمى کشم; ديگر رنج خار مرا به رنگ گل نمى کشاند; ديگر باغ خيالم آبستن غنچه‌هاى آرزو نيستند; ديگر هر کسى را محرم گريستن هاى کودکانه ام نمى کنم.
منتظرم تاادامه مطلب رادروبلاگ بنده مطالعه نموده ونظرتون را بخونم.
موفق باشيد