يا بقية الله
اي قباي پادشاهي راست بر بالاي تو
زينت تاج و نگين از گوهر والاي تو

آفتاب فتح را هر دم طلوعي مي‌دهد
از کلاه خسروي رخسار مه سيماي تو

جلوه گاه طاير اقبال باشد هر کجا
سايه‌اندازد هماي چتر گردون ساي تو

از رسوم شرع و حکمت با هزاران اختلاف
نکته‌اي هرگز نشد فوت از دل داناي تو

آب حيوانش ز منقار بلاغت مي‌چکد
طوطي خوش لهجه يعني کلک شکرخاي تو

گر چه خورشيد فلک چشم و چراغ عالم است
روشنايي بخش چشم اوست خاک پاي تو

آن چه اسکندر طلب کرد و ندادش روزگار
جرعه‌اي بود از زلال جام جان افزاي تو

عرض حاجت در حريم حضرتت محتاج نيست
راز کس مخفي نماند با فروغ راي تو

خسروا پيرانه سر حافظ جواني مي‌کند
بر اميد عفو جان بخش گنه فرساي تو